In mei 1931 werd in Barcelona, tijdens de IOC-sessie, besloten dat de Olympische Zomerspelen 1936 in Berlijn zouden worden gehouden, en de Olympische Winterspelen - in twee andere Duitse steden - Garmisch en Partenkirchen. Deze steden wonnen de strijd tegen de Duitse steden Schreiberhau en Braunlag, evenals St. Moritz (Zwitserland). In totaal namen 646 atleten deel aan de Spelen, waaronder 80 vrouwen, uit 28 landen. Er werden 17 sets prijzen gespeeld. Voor het eerst namen Australische, Griekse, Spaanse, Bulgaarse atleten en atleten uit Liechtenstein deel aan de Olympische Spelen.
Er barstte een stormachtige golf van protest los uit landen en sporters die niet naar een land met een fascistisch regime wilden komen, maar het IOC reageerde hier niet op. Desalniettemin heeft het Organiserend Comité van de Olympische Spelen grote inspanningen geleverd om ervoor te zorgen dat meer landen en atleten deelnemen aan de Olympische Spelen. Dus als reactie op de verklaring van het Amerikaanse Nationaal Olympisch Comité dat ze niet genoeg geld hadden om het nationale team naar Duitsland te sturen, kwam er een anonieme donatie ($ 50.000).
De Duitse leiding probeerde zijn regime, zijn jodenhaat, te propageren. We moeten echter hulde brengen aan het IOC en in het bijzonder aan zijn voorzitter, Henri de Bayeux-Latour. In een gesprek met Reichskanzler Adolf Hitler zei hij dat plaquettes en schilden met inscripties als "Joden zijn hier ongewenst" of "Honden en joden mogen niet naar binnen" uit stadsstraten en toiletdeuren moeten worden verwijderd, omdat ze in strijd zijn met de Olympische tradities. Toen stelde Hitler de vraag: "Meneer de president, als u wordt uitgenodigd voor een bezoek, leert u de eigenaren toch niet hoe ze voor het huis moeten zorgen?" Latour vond echter een antwoord: “Het spijt me, kanselier, maar als de vlag met vijf ringen in het stadion wordt gehesen, is het niet langer Duitsland. Dit is Olympia, en daar zijn wij de meesters in." Daarna zijn de borden verwijderd. Het is vermeldenswaard dat er één Joodse atleet in het Duitse nationale team was - Rudi Bal.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog behandelde het fascistische regime de atleten die in Garmisch-Partenkirchen optraden wreed. Een van de treurigste voorbeelden is de gevangenschap in een concentratiekamp van de Noor Birger Ruud, tweevoudig olympisch kampioen schansspringen.
Voor het eerst werden wedstrijden in het alpineskiën opgenomen in het Olympisch programma. Zowel mannen als vrouwen deden mee. De kampioenen waren de Duitsers - Christel Krantz en Franz Pfnur.
Het IOC verbood skileraren om deel te nemen aan wedstrijden, en zij waren trouwens professionals. Oostenrijkse en Zwitserse skiërs boycotten de Spelen. Slechts een paar Oostenrijkers gingen aan de start, en dan nog onder de vlag van Duitsland.
Ook werd voor het eerst op de Olympische Spelen de mannenski-estafette 4x10 km verreden. Finnen werden er kampioen in. De Noorse schaatser Ivar Ballangrud werd de held van de Olympische Spelen en won goud op de afstanden van 500, 5000 en 10000 m en goud op de afstand van 1500 m. Hier won de fenomenale kunstschaatsster uit Noorwegen Sonya Heni haar derde (en trouwens, de laatste) gouden medaille op de Olympische Spelen.
Bij hockey verloren de Canadezen in de finale onverwachts van Groot-Brittannië, dat echter bestond uit autochtonen uit Canada.
Demonstratiesporten waren de militaire patrouillerace en de ijsvoorraad (Beiers ijsspel). Het belangrijkste verschil tussen "ijsafvoer" en curling is dat de bewegingssnelheid van stenen met behulp van borstels niet verandert.
Resultaat: een zelfverzekerde overwinning van de Noren in het teamevenement (7 gouden, 5 zilveren en 3 bronzen medailles). De tweede - de Duitsers, vanwege het succes van de skiërs (3-3-0), de derde - de Zweden (2-2-3).
