Bijna sinds de heropleving van de Olympische Spelen hebben vrouwen het recht gekregen om er samen met mannen aan deel te nemen. Sommige landen lieten tot voor kort echter geen vrouwen toe in hun teams. Deze staten omvatten Saoedi-Arabië.
Saoedi-Arabië doet sinds 1972 mee aan de Olympische Spelen. En al die tijd bestond het team alleen uit mannelijke atleten. Deze situatie is gemakkelijk uit te leggen. Saoedi-Arabië is een van de meest orthodoxe moslimlanden. De rechten van vrouwen in deze staat zijn ernstig beperkt. Ze heeft niet het recht om te studeren, te werken of te reizen zonder de toestemming van een mannelijk familielid. Ze kan geen rijbewijs halen en autorijden. Zelfs haar uiterlijk is streng gereguleerd. Elke vrouw die de kindertijd heeft verlaten, is verplicht om op openbare plaatsen een hijab te dragen - een sjaal die haar haar en nek bedekt, en een abaya - een zwart gewaad met een losse snit op de grond en met lange mouwen. De meeste vrouwen bedekken ook hun gezicht.
In dergelijke omstandigheden is de deelname van een vrouw aan een openbare sportcompetitie eenvoudigweg onmogelijk om redenen van fatsoen en religieuze moraliteit.
De regering van het Arabische koninkrijk moest echter concessies doen. Het Internationaal Olympisch Comité dreigt het land al jaren met diskwalificatie van de Olympische Spelen omdat het vrouwen niet toestaat zich te kwalificeren. En in 2012 werden deze maatregelen van kracht. Besloten werd om Saoedische atleten toe te laten tot de selectie voor de Olympische Spelen en, indien succesvol, op te nemen in het team.
Men moet niet vergeten dat de deelname van vrouwen aan de Olympische Spelen een onderdeel is geworden van de algemene koers van de geleidelijke democratisering van de Saoedische samenleving. Zo is het al in 2015 gepland om vrouwelijke kandidaten toe te laten tot deelname aan lokale verkiezingen. Deze concessies worden niet alleen geassocieerd met internationale druk, maar ook met veranderingen in de conservatieve Saoedische samenleving. Een toenemend aantal Saoedi-Arabieren komt, terugkijkend op buurlanden, bijvoorbeeld de Verenigde Arabische Emiraten, tot de conclusie dat enige onafhankelijkheid van vrouwen niet leidt tot een verslechtering van de moraal of een crisis in de samenleving.
