"Red Machine" - zo werd het praktisch onoverwinnelijke nationale ijshockeyteam van de USSR in de jaren 70-80 van de vorige eeuw genoemd. Maar ook het kunstschaatsteam van de Sovjet-Unie was in die jaren buiten competitie. Bovendien gaf het, in tegenstelling tot de hockeyspelers van het nu Russische nationale team, zijn posities na 1992 niet op. Inderdaad, op zes post-Sovjet Olympische toernooien, waaronder Sochi-2014, wonnen Russische kunstschaatsers 26 medailles van verschillende denominaties - meer dan wie ook ter wereld.
Van Rodnina tot Lipnitskaja
Na de ineenstorting van de USSR en de opkomst van Russische sporten, keerden de schaatsers niet terug van hun leidende posities in de wereld, de beste kaders verloren niet. Integendeel, ze bleven het ene toernooi na het andere winnen, ook de Olympische. Dit gebeurde grotendeels omdat het ministerie van sport en de kunstschaatsfederatie van het land erin slaagden de meeste kinder- en jeugdscholen te behouden die nog steeds leidend waren in de USSR, waarvan het aantal inschrijvingen in de Russische tijd duidelijk niet afnam. Ook de populariteit van de sport is niet afgenomen. En dankzij een verscheidenheid aan ijs, waaronder tv-shows, nam het zelfs toe. En het vertrek van enkele vooraanstaande trainers in het buitenland had vrijwel geen effect op de kwaliteit van het werk van de achterblijvers en het verschijnen van nieuwe specialisten.
Als gevolg hiervan werden de sterrenveteranen snel vervangen door een nieuwe, al Russische generatie getalenteerde skaters, die hun glorieuze geschiedenis van overwinningen voortzetten. In plaats van Lyudmila Belousova werden Irina Rodnina en Marina Klimova, Elena Berezhnaya, Irina Lobacheva, Yulia Lipnitskaya en vele anderen idolen van de fans. Daarom is er niets onverwachts aan het feit dat Rusland zijn leidende positie in het kunstschaatsen in de wereld niet heeft verloren, nee. Er was immers geen recessie en dus ook geen terugkeer. Ze nam gewoon het stokje over van de USSR en rolde verder op het ijs, zonder haar concurrenten op te merken.
Russische sokkel
Om al het bovenstaande te illustreren, volstaat het om naar de statistieken van de prestaties van Russische kunstschaatsers op alle Spelen te kijken, te beginnen met de eerste voor het land in Lillehammer-94 en eindigend met de triomfantelijke Sochi-2014. Dus op zes Olympische toernooien die gedurende 20 jaar werden gehouden, wonnen ze 26 medailles. Waaronder 14 gouden, negen zilveren en drie bronzen. En op vier Olympische Spelen - 1994, 1998, 2006 en 2014 - herhaalden ze het totale resultaat van de Spelen-92, waarbij ze elk vijf prijzen wonnen, waaronder drie gouden. De enige mislukking, en zelfs dan relatief, in vergelijking met eerdere prestaties, kan alleen worden beschouwd als een prestatie op de Olympische Spelen van 2010 in Vancouver, waar de Russen slechts twee medailles hadden en geen enkele gouden.
De daaropvolgende triomf in Sochi, waar elf Russische kunstschaatsers tegelijk het Olympische podium beklommen, en de meeste twee keer, kan worden beschouwd als een soort voldoening voor de nederlaag in Vancouver en een indicator van de ware kracht van de Russische school. Het is vooral de moeite waard om de prestaties in Sochi van de jonge Adelina Sotnikova te benadrukken, die erin slaagde te doen wat noch haar beroemde voorgangers van het nationale team van de USSR Elena Vodorezova en Kira Ivanova, noch de voormalige sterren van de Russische kunstschaatswereldkampioen Maria Butyrskaya en Irina Slutskaya zou kunnen volbrengen. Namelijk - om de eerste Olympische kampioen van het land te worden in het enkelschaatsen voor dames.
Cijfers van Panin-Kolomenkin
Over de prestaties en het leiderschap van het moderne Russische kunstschaatsen gesproken, men kan niet anders dan de oorsprong ervan herinneren. Het debuut van de Russen op het wereldijs, en behoorlijk succesvol, vond niet plaats ten tijde van de uitvoeringen van Tatyana Navka en Evgeny Plushenko, maar aan het einde van de negentiende eeuw. Op het toernooi in St. Petersburg, gehouden in 1890 en gewijd aan het 25-jarig jubileum van de ijsbaan in de Yusupov-tuin, werd de eerste plaats, die alle soorten programma's had gewonnen, ingenomen door een atleet van de plaatselijke schaatsvereniging Alexei Lebedev. Gezien de vaardigheden van de deelnemers kan dit toernooi zelfs als een onofficieel wereldkampioenschap worden beschouwd. Inderdaad, onder degenen die Lebedev voor was, waren op dat moment alle sterkste skaters in Europa en Amerika.
Even later begon Nikolai Panin-Kolomenkin, die snel beroemd werd, Rusland te vertegenwoordigen op grote internationale wedstrijden. In 1903 behaalde de Rus de tweede plaats op het al officiële wereldkampioenschap in het tekenen van ingewikkelde figuren op ijs, dat al in St. Petersburg werd gehouden. En vijf jaar later won de vijfvoudig Russische kunstschaatskampioen Panin-Kolomenkin een Olympische gouden medaille op de Londense ijsbaan.
