In Zuid-Amerika komt het wereldkampioenschap voetbal in een stroomversnelling, dat de fans traditioneel de "room" van de nationale teams presenteert, alle voorspellingen vernietigt, nieuwe talenten onthult en favorieten "begraaft". De tweede kwalificatieronde is nog niet afgelopen - en velen van hen zijn al ingevallen, en de ondergewaardeerde deelnemers hebben nogal scherpe tanden laten zien.
Een van de grootste drama's aan het begin van het toernooi was het falen van het Spaanse nationale team, dat eerder twee Europese kampioenstitels en het WK 2010 op rij had gewonnen en al hun hoop op het huidige kampioenschap voor de play-offs had verpest. Nummer één op de FIFA-ranglijst, Red Fury kon de aanval van de roekeloze Nederlanders en de wanhopig gemotiveerde Chilenen niet weerstaan. Het is symbolisch dat het team het toernooi roemloos heeft beëindigd (de derde wedstrijd in de groep kan het officiële afscheid van Fury Roja van de titel worden genoemd) en de bevoegdheden van de kampioen overgaf op de dag dat koning Juan Carlos II van Spanje ontslag nam van de troon - 18 juni 2014.
Het Portugese elftal verloor in het toernooi op slag gezichtsverlies. In de openingswedstrijd met de Duitsers speelden Cristiano Ronaldo en compagnie meer beledigde jongens dan de geharde erfgenamen van Eusebio en Luis Figo. De controversiële penalty lokte het "Team of the Chosen", zoals het Portugese nationale team heet, niet uit, maar zorgde ervoor dat ze letterlijk "ziek werden". Uiteindelijk werd de startmotivatie van de Pyreneeën verpest door de pestkop Pepe, die wegens onsportief gedrag van het veld werd gestuurd. Portugal zorgde dus meteen voor een hoop problemen in de strijd om de play-offs.
Niet minder verdriet voor de fans is het vooruitzicht om te snel naar huis te gaan voor de spelers van Engeland en Italië. In het face-to-face duel van de Europese teams won het Blue Squadron en verloren de vertegenwoordigers van de Oude Wereld hun ontmoetingen met Uruguay en Costa Rica. Paradoxaal genoeg wisten alleen de onbezonnen Costa Ricanen in deze groep zich een weg te banen naar de play-offs, waardoor de drie leiders moesten uitzoeken wie het waard is om hen gezelschap te houden.
Onder de Europeanen die echt het kampioenschap claimen, zijn de nationale teams van Duitsland en, vreemd genoeg, Frankrijk en Nederland. Het team, onder leiding van Joachim Loew, is als een winnende machine. Sterk karakter, tactische flexibiliteit, vertrouwen in hun eigen onoverwinnelijkheid en, belangrijker nog, de geest van eenheid - helpen de Duitsers soms meer dan de individuele kwaliteiten van de spelers. Nederlanders daarentegen lijken soms op een gevaarlijk scheermes - ze zijn voor niemand bang, ze vegen alles weg op weg naar het doel van hun rivalen en schieten op ze als uit een kanon. Het risico bestaat echter dat het lemmet bot wordt als de ladingen van Louis van Gaal te snel worden verspild. Experts verwachten ook helderheid uit Frankrijk, wat het team van Didier Deschamps, die in 1998 de zoetheid van het wereldkampioenschap proefde, al met succes laat zien.
