Sportfans maken vaak grapjes dat commentatoren mensen zijn die zich professioneel bemoeien met het kijken naar sportuitzendingen. Maar het is bijna onmogelijk om je sommige wedstrijden of competities voor te stellen zonder overdreven emotionele of, integendeel, redelijke opmerkingen. Interessant is dat veel bekende sportcommentatoren per ongeluk naar dit beroep kwamen.
Alles volgens plan
Er zijn eenmalige vertegenwoordigers van de redacties van sportzenders en -programma's die commentaar begonnen te geven na hun afstuderen aan de humanitaire faculteit van de universiteit, meestal natuurlijk gecertificeerde journalisten. Er zijn ook vertegenwoordigers van een interessant beroep met acteer- en filologische opleiding. Viktor Gusev en Georgy Cherdantsev zijn bijvoorbeeld vertalers van opleiding, Vasily Kiknadze en Vasily Utkin studeerden aan de filologische faculteiten, maar Utkin studeerde slechts 4 cursussen. Maar zelfs zij kwamen niet allemaal tegelijk naar de redactie om als commentatoren te werken.
Sinds kort zijn er zelfs specialisaties “Sportcommentator” aan universiteiten of in opfriscursussen voor journalisten. Succesvolle populaire sportcommentatoren zijn echter van mening dat onderwijs geen prioriteit is in het beroep. Een groot aantal sportcommentatoren is in geen enkele sport nodig, wat betekent dat het geen zin heeft om een werving voor dergelijke specialismen te regelen, aangezien er na de training geen mensen zullen zijn om te werken.
Van sport tot microfoon
Een ander pad dat de wereld nieuwe sterren van de sportuitzending geeft, is van professionele sporten. Voormalige atleten die na het einde van hun loopbaan in de sport willen blijven, worden coaches (of specialisten in de technische staf) of commentatoren. Hun voordelen zijn kennis van de sport van binnenuit en brede connecties met de juiste mensen.
Vertegenwoordigers van een dergelijke transformatie van atleten naar journalisten zijn Olga Bogoslovskaya (voormalig atleet), Vladislav Baturin (voormalig voetballer), Vladimir Gomelsky (voormalig basketbalspeler), Lydia Ivanova (voormalig turnster) en andere commentatoren die vrij goed bekend zijn voor fans van bepaalde sporten. Dmitry Guberniev, een van de beroemdste en meest schandalige personages in de Russische sportjournalistiek, werd commentator na zijn afstuderen aan de coachingafdeling.
Wil van het toeval
Er zijn ook enkele vertegenwoordigers van het beroep die er toevallig in zijn beland. Ze studeerden in technische of economische specialisaties, maar door de wil van het lot en dankzij hun grote liefde voor sport waren ze op het juiste moment op de juiste plaats.
Dus de nu populaire voetbalcommentator Vladimir Stognienko werd ze dankzij zijn broer, met wie ze begonnen te rooten voor voetbalclubs. Hij raakte per ongeluk de redactie van een van de sportzenders en werd een commentator die geliefd was bij miljoenen. Enkele van de nu bekende 'meesters van de lucht' kwamen naar de journalistiek en wonnen wedstrijden van sportcommentatoren (Ilya Kazakov, Yuri Rozanov). Alexei Popov begon zijn carrière over het algemeen vóór de leeftijd van 18, omdat hij het racen zo "ziek" was dat hij, na het lezen van een artikel over hen in een tijdschrift, besloot om met de journalist te praten die het schreef, en deze communicatie stelde hem in staat om meteen een baan krijgen.
Om commentator te worden, hoef je alleen maar oprecht geïnteresseerd te zijn in sport of het specifieke type ervan, de juiste spraak, duidelijke dictie en een aangenaam timbre van stem te hebben, jezelf te kunnen presenteren en objectief te zijn. Geluk speelt hierbij een belangrijke rol, want om iemand te laten opvallen, moet je het proberen. De moderne ontwikkeling van internettechnologieën maakt het mogelijk om zich luid uit te spreken, zodat het doel om sportcommentator te worden in principe haalbaar is.
