De Goodwill Games 1998, gehouden in Seattle, VS, werden vooral herinnerd door degenen die synchroonzwemmen bijwoonden en getuige waren van een echte "revolutie" in het zwembad. Een van de deelnemers aan een soort die als 100% vrouwelijk wordt beschouwd, was tenslotte de man Bill May, die optrad in een duet met Christina Lam. Hoewel deze heroïsche gesynchroniseerde mix geen gouden medaille won, heeft hij ongetwijfeld de geschiedenis van de grote sporten bereikt.
Zwemmen vanaf de overkant van de oceaan
Synchroonzwemmen vierde onlangs de 70e verjaardag van zijn moderne naam. Het ontstond aan het begin van de 20e eeuw ergens in Australië. Of in Canada. En grotendeels dankzij de wens van enkele lokale zwemmers om zichzelf en hun schoonheid op een bijzondere manier te uiten. Naast water waren overzeese meisjes blijkbaar dol op dansen en ritmische gymnastiek, wat in die jaren niet zo populair was. In één zwembad. Net als gymnasten reageerden ze negatief op de aanwezigheid van mannen in de buurt en noemden ze hun type zwemmen liever uitsluitend vrouwelijk.
Het Olympische debuut van synchroonzwemmen vond plaats in 1984 in Los Angeles, waar het nationale team van de USSR niet kwam. Daarom is het niet nodig om verbaasd te zijn dat het de Noord-Amerikaanse zwemmer was die de pionier werd. Overigens kon May niet meer bereiken dan zilver winnen in onofficiële wedstrijden. Hoe hij er niet in slaagde de Olympische Spelen te halen. Om precies te zijn, Bill mocht daar niet komen en nu treedt hij met succes op in verschillende watershows. Het voorbeeld van May bleek trouwens "aanstekelijk": er werden ook synchrone herenteams gevormd in Duitsland, Frankrijk, Tsjechië en Japan.
De beste gesynchroniseerde atleet in de VS-1998 en 1999 Bill May werd de winnaar van de open kampioenschappen in Frankrijk en Zwitserland. En in 2009 nam hij deel aan de watershow van Olympisch kampioenen Maria Kiseleva en Olga Brusnikina "The Lost World".
Wacht, wie drijft, laat een mannenpaspoort zien
Maar waarom mogen mannelijke atleten niet in het wedstrijdbad? Immers, bijvoorbeeld bij kunstschaatsen en sportdansen, voelen hun partners zich redelijk op hun gemak. Er is geen antwoord op deze al lang bestaande vraag. Maar velen zijn het erover eens dat er geen plaats is voor mannen in de mooiste watersporten. Het publiek heeft geen behoefte aan solo-optredens van jongeren of synchrone uitvoeringen.
Vooral mannelijke fans zijn hard op een mogelijke innovatie. De homofobe stereotypen van de moderne samenleving zijn helaas zo sterk dat mannen die willen wedijveren met jonge dames in de schoonheid van de uitvoering van in wezen dansende figuren, het, niet bijzonder strevend naar bewijs, liever mannen beschuldigt van niet-traditionele seksuele geaardheid. Deze jongens gedragen zich niet als mannen. Misschien zijn ze gewoon jaloers? Sceptici schamen zich zelfs niet voor het voor de hand liggende feit dat homoseksuelen meestal de voorkeur geven aan vertegenwoordigers van een veel brutaler soort. Vanuit een populair oogpunt. En ze dromen zeker niet van jonge meisjes als sportpartners.
Gevangen in stereotypen
Deze mening is gebaseerd op de categorische bewering dat synchroonzwemmen niet alleen een zeer elegante, maar ook een vrouwelijke sport is. De hoofdrol daarin wordt niet toegewezen aan spieren, vooral mannelijke, maar aan techniek. En de prijs is hier geen brute fysieke kracht, maar een combinatie van flexibiliteit, coördinatie, gevoel voor ritme, verfijning, gratie, plasticiteit, artisticiteit. Iets dat alleen een echt meisje kan verfraaien. En wat natuurlijke mannen, zelfs na vele jaren van training, nooit zullen bereiken. Stereotypen en patronen…
De meisjes zelf zijn echter verre van enthousiast over het idee om met jongeren te concurreren. Ze laten slechts één, en zelfs meer, theoretische versie toe, wanneer een gemengd duo met hetzelfde concurreert. En niet zoals het gebeurde in Seattle-98, waar een paar Lam-May ruzie maakten om goud met twee meisjes. Ze krijgen te ongelijke kansen, en in beide richtingen. Een man is immers natuurlijk sterker, maar een vrouw is veel flexibeler.
De eerste Rus die serieus begon met synchroonzwemmen was de 15-jarige St. Petersburger Alexander Maltsev. Maar het enige dat hij wist te bereiken, vanaf zijn zesde in het zwembad, was optreden in het soloprogramma van het nationale kampioenschap.
In FINA veritas
Ambtenaren van de Internationale Federatie (FINA) streven duidelijk niet naar innovaties. Misschien omdat het uiterlijk van mannelijke atleten voor hen met extra problemen gepaard gaat. Bijvoorbeeld een complete verandering in de regels en principes van scheidsrechters. En het zal waarschijnlijk wat "schil" wegnemen. Het is geen groot geheim dat de tribunes van de zwembaden, waar de synchroonzwemmerswedstrijden worden gehouden, vaak gevuld zijn met amateurs die kaartjes hebben gekocht die onder water uitkijken op mooie vrouwelijke benen en armen.
