Het symbool van de Olympische Spelen van 1980, die plaatsvonden in de USSR, wordt dertig jaar later nog steeds herinnerd en geliefd. De Olympische beer heeft, ondanks zijn knappe uiterlijk, een zeer onaantrekkelijke geschiedenis van het beklimmen van het podium.
De mascotte van de tweeëntwintigste Olympische Spelen in 1980 heette Mikhail Potapych Toptygin. Onder de mensen kreeg hij liefkozend de bijnaam Beer Beer Misha of gewoon Beer. Illustrator en geëerd kunstenaar van Rusland Viktor Aleksandrovich Chizhikov werd de auteur van het beeld van de beroemde berenwelp.
Hij werd geboren in 1935 en had van kinds af aan een voorliefde voor tekenen. Voor de eerste keer werd een potlood door zijn vader overhandigd aan een tweejarig kind, sindsdien heeft Victor er nooit afstand van gedaan en zijn vaardigheden steeds meer aangescherpt. Chizhikov toonde een bijzondere neiging voor cartoons, cartoons en illustraties van verhalen.
In 1977 kondigde het Centraal Comité van de CPSU een wedstrijd aan om een mascotte te maken voor de toekomstige Olympische Spelen. Aanvankelijk koos het Sovjet-volk door te stemmen de beer tussen andere dieren (elanden, herten, zeehonden, sables en in feite de beer). Misha werd traditioneel de held van Russische sprookjes genoemd - een sterke, moedige, koppige beer. Het was precies vanwege de gelijkenis tussen de kwaliteiten van de beer en de atleten dat het organisatiecomité van de Olympische Spelen in Moskou hem als symbool koos.
Een ongekend aantal artiesten uit het hele land gaven gehoor aan de oproep van de partij. In die tijd was Viktor Chizhikov het hoofd van de Union of Artists en besloot hij samen met zijn collega's deel te nemen aan de wedstrijd.
Enkele duizenden schetsen van de toekomstige mascotte werden naar het Olympisch organisatiecomité gestuurd. Chizhikov creëerde Potapych na een grondige analyse van de vorige symbolen van de Olympische Spelen. Als gevolg hiervan bleek zijn talisman vriendelijk, open en voor het eerst in de geschiedenis van de symbolen van de Olympische Spelen in de ogen van zijn kijker te kijken. En de leden van het Politburo kozen Mishka en hun mening werd gesteund door de rest van de burgers van de USSR.
Viktor Sergejevitsj was ongelooflijk blij, want na zo'n evenement moest hij niet alleen beroemd worden, maar ook een echte miljonair worden. De wetgeving van die tijd ging ervan uit dat de auteur van de foto op speelgoed, badges, sleutelhangers, enveloppen en andere items een percentage van hun verkoop zou moeten ontvangen.
Na kennis te hebben genomen van de keuze van zijn tekening, ging Chizhikov naar het organisatiecomité voor een beloning. Maar daar stond hij voor een onaangename verrassing - ze schudden hem de hand en beloofden hem te bedanken voor zijn hulp bij het organiseren van de Olympische Spelen met 250 roebel. De auteur van Mishka was perplex - in het buitenland ontvingen de auteurs van de talismannen veel geld en zijn beloning was duizend keer minder. Na een lang geschil kreeg Chizhikov tweeduizend roebel, maar tegelijkertijd stelden ze moeilijke voorwaarden.
Viktor Alexandrovich kreeg te horen dat hij nu geen recht heeft om het auteurschap te claimen. De auteur van Mikhailo Potapych Toptygin werd uitgeroepen tot het Sovjet-volk. De KGB werd gedwongen een document over de overdracht van vergoedingen te ondertekenen ten gunste van het organisatiecomité, waarna de handtekening van de auteur van de foto werd verwijderd en de beer openbaar domein werd.
De beer, zo geliefd bij de mensen, bracht zijn schepper geen geld of roem. Chizhikov blijft werken aan illustraties voor kinderboeken, maar hij voelt nog steeds wrok en ergernis, omdat het auteursrecht voor de beer nooit aan hem is teruggegeven.
