Het huidige jaar is door het WADA (World Anti-Doping Agency) uitgeroepen tot het jaar van het Meldonium in Rusland en de rest van de wereld. Het is nog steeds niet duidelijk waarom de ambtenaren dit onderdeel zo leuk vonden, maar om de een of andere reden besloten ze het toe te voegen aan de lijst met verboden. Dit kwam als een complete verrassing voor veel atleten die op de uitgebreide lijst stonden voor diskwalificatie. Tegen de achtergrond van deze al zes maanden wazige geschiedenis, kan men zich herinneren wie van de vertegenwoordigers van de sport nog meer doping buiten zijn beroep heeft gelaten.
Elke voetbalfan, zelfs iemand die net over voetbal heeft geleerd van een meer ervaren vader, heeft de naam Diego Armando Maradona gehoord. De wereldberoemde legende, de beroemde uitvinder van de "hand van God" in de wedstrijd met Engeland - dat is alles over hem. In 1991 vernam de voetbalgemeenschap dat Maradona periodiek de hulp inroepte van cocaïne, waarbij de voetballer, zoals hij zelf beweerde, zijn redding was van stress en stress. De argumenten van de Argentijn werden niet met begrip aanvaard door de antidopingcommissie en Maradona moest het profvoetbal een jaar verlaten. Zijn terugkeer bleek niet minder luid. Tijdens het WK 1994 in de Verenigde Staten vierde Diego zijn doelpunt tegen Griekenland vrij gewelddadig en besloot hij iedereen zijn maximale close-up te laten zien. Het was deze vreugdeaanval die hem opnieuw een dopingschandaal kostte. Omdat ze vermoedden dat er iets mis was in Maradona's blik op datzelfde frame, besloten FIFA-functionarissen het bloed van de speler te nemen voor analyse. De Argentijn doorstond de dopingtest na het volgende duel met Nigeria. Helaas waren efedrine en zijn derivaten die gevonden werden in de erytrocyten en leukocyten van Maradona destijds verboden in sportkringen. Dus de Argentijnse legende ging opnieuw voor de rechter, voor 15 maanden.
Blijkbaar leerde de trieste ervaring van de albacelesti-voetballer vertegenwoordigers van alle soorten om uiterst voorzichtig te zijn. Dit wordt bewezen door het feit dat het volgende dopingschandaal van wereldklasse 12 jaar later wachtte. Dit keer was het fietsen "uitmuntend". Floyd Landis won de Tour de France en moest een dopingtest ondergaan. Voor Landis liep alles op een mislukking uit en na de ontdekking van sporen van synthetisch testosteron in zijn bloed verloor de wielrenner de titel van winnaar van de Tour de France. Een nog ernstiger lot trof zijn landgenoot en collega in de winkel - de beroemde Lance Armstrong, die lange tijd werd beschouwd als een echte held die kanker versloeg. Zoals in 2012 bleek, hielpen niet alleen morele en wilskwaliteiten de Amerikaan om fysieke activiteit te doorstaan. Tijdens het onderzoek dat door het WADA was gestart na de positieve resultaten van een van de dopingtests van de atleet, bekende hij het gebruik van stoffen die volgens de code onaanvaardbaar waren. En toen de functionarissen van de International Cycling Union vernamen dat dit al sinds 1998 gebeurde, was hun oordeel hard en onvermurwbaar: Armstrong ontnemen van alle titels uit de bovengenoemde periode. De racer werd voor het leven verbannen uit de competitie.
Ik zou het verhaal willen afsluiten met het verhaal van Michael Phelps, een zwemgenie die elk denkbaar en ondenkbaar record vestigde voor het aantal gouden medailles op de Olympische Spelen en Wereldkampioenschappen. In 2009 betrapten de minutieuze paparazzi de Amerikaan op een van de vriendschappelijke feestjes voor een sessie drugsgebruik. De foto's kwamen in de pers, een schandaal brak uit, maar het groeide niet uit tot iets ernstigs, ondanks het feit dat er geruchten waren dat Phelps al heel lang misbruik maakte. Dus iemand wiens leven, zou je kunnen zeggen, in water overgaat, kwam er droog uit.
