De III Olympische Spelen werden gehouden van 1 juli tot 23 oktober 1904 in St. Louis, VS. Er deden 645 atleten aan mee (waarvan 6 vrouwen). 91 sets prijzen werden gespeeld in 17 sporten. Het is vermeldenswaard dat er slechts 53 atleten uit Europa waren, aangezien de meesten van hen niet konden komen vanwege de duur en de kosten van de reis. Voor het eerst namen atleten uit Zuid-Amerika en Canada deel aan de Olympische Spelen. Er was maar één wedstrijd voor vrouwen: boogschieten.
Deze Spelen werden in feite puur Amerikaans. Dit komt omdat het Amerikaanse team bijna 10 keer meer atleten telde dan de teams van de rest van de deelnemende landen samen. Bovendien waren veel disciplines kunstmatig of alleen in de Verenigde Staten gecultiveerd. Bijvoorbeeld stokschermen, langduiken, rots- en lyacrosse-spellen. Aan de meeste wedstrijden namen alleen Amerikanen deel. In deze situatie zal het feit dat het Amerikaanse nationale atletiekteam 22 van de 24 mogelijke gouden medailles won natuurlijk niemand verbazen.
Als resultaat behaalde het Amerikaanse team de eerste plaats in het onofficiële teamevenement met 236 medailles (77-81-78). De dichtstbijzijnde "achtervolger" was het Duitse nationale team. Duitse atleten wonnen slechts 13 medailles (4-4-5), terwijl Cubanen derde werden met 9 medailles (4-2-3).
Om de representativiteit en het massakarakter te vergroten, probeerden de organisatoren van de Olympische Spelen in St. Louis de zogenaamde te houden. antropologische dagen, waarin het de bedoeling was om wedstrijden te houden voor "gekleurde" atleten. Het hoofd van het IOC Pierre de Coubertin beschouwde dit echter als een soort racistische capriolen. Hij zei dat dit de fundamentele bepalingen van de Olympische beweging ondermijnt en wijst op de ontoelaatbaarheid hiervan in de toekomst.
Deze Olympische Spelen waren, net als de vorige (Parijs, 1900), rijk aan verschillende curiositeiten die verband hielden met een vrij zwak ontwikkelingsniveau van sporten in de wereld. Zo overwon de Japanse polsstokhoogspringer Savio Funi op zeer originele wijze de lat, maar zijn poging werd niet meegeteld. Het punt was dat hij de paal verticaal voor de bar zette, er toen snel op klom en rustig over de bar sprong. Aan de atleet werd uitgelegd dat een rennende sprong geldig is.
De Japanner rende bij zijn volgende poging rustig over het pad, zette toen de paal neer, klom er weer op en sprong over de lat. Funi kon lange tijd niet begrijpen waarom ook zijn tweede poging niet werd gecrediteerd.
