De Olympische Spelen van 1936 bleken de meest controversiële van alle Spelen in de hele geschiedenis van hun bedrijf. Duitsland mocht in 1920 en 1924 niet deelnemen aan deze wedstrijden, wat Hitler helemaal niet deed, omdat hij vond dat het niet gepast was voor echte Ariërs om te concurreren met "neger-joden". In dit opzicht lijkt de beslissing van het IOC in 1931 heel vreemd - om de Olympische Spelen in Duitsland te laten plaatsvinden.
Hitlers staatsbeleid ten aanzien van de Joden maakte bijna een einde aan de Spelen in Duitsland, maar de Führer besloot dat een demonstratie van de macht en standvastigheid van de Ariërs een goede propaganda van zijn ideeën zou zijn. Adolf geloofde onvoorwaardelijk in de superioriteit van zijn atleten en kende 20 miljoen Reichsmarks toe voor de Olympische Spelen.
De wereldgemeenschap heeft ernstige twijfels over de wenselijkheid van wedstrijden van dit niveau in Duitsland. Ze voerden aan dat het hele idee van de Olympische Beweging elke beperking van de deelname van atleten op religieuze of raciale gronden ontkent. Maar veel atleten en politici steunden de boycot niet.
In 1934 bezochten IOC-functionarissen Berlijn, dat echter vóór dit bezoek grondig was "opgeruimd" en alle tekenen van antisemitisme verwijderde. De commissie sprak ook met Joodse atleten, die de examinatoren overtuigden van hun vrijheid. Hoewel het IOC een positief oordeel gaf, gingen veel atleten niet naar deze Spelen.
Talloze gasten die tijdens de Olympische Spelen Berlijn bezochten, merkten de manifestaties van Duits antisemitisme niet op, dus verborg Hitler zorgvuldig alle posters, folders en brochures met anti-joodse inhoud. Het Arische team omvatte zelfs een atleet van Joodse afkomst - schermkampioen Helena Mayer.
Berlijners waren gastvrij voor buitenlandse Olympische atleten. De stad was versierd met nazi-symbolen en talloze soldaten werden verborgen voor nieuwsgierige blikken. Vertegenwoordigers van de wereldpers schreven lovende recensies over de organisatie van de Spelen in Berlijn. Zelfs de meest achterdochtige en opmerkzame kon de hele waarheid niet onderscheiden, en op dat moment, in een van de buitenwijken van de Duitse hoofdstad, was het concentratiekamp Oranienburg gevuld.
De openingsceremonie van de Olympische Spelen was pompeus en op ongekende schaal. De Führer probeerde en gooide stof in de ogen van talrijke gasten van de hoofdstad. Hij liet persoonlijk 20 duizend sneeuwwitte duiven los in het stadion. Een enorme zeppellin met de Olympische vlag omcirkeld in de lucht, kanonnen die oorverdovend schoten. Atleten uit 49 landen paradeerden voor de verbijsterde en blije toeschouwers.
Het grootste team was in Duitsland - 348 atleten, 312 mensen stonden in de VS. De Sovjet-Unie nam niet deel aan deze Spelen.
De resultaten van de XI Olympiade verheugden Hitler. De Duitse atleten ontvingen 33 goud en lieten de rest van de atleten ver achter zich. De Führer ontving bevestiging van de 'superioriteit' van de Ariërs. Maar ook de joodse schermer behaalde succes en behaalde de tweede plaats, andere atleten van Semitische afkomst wonnen medailles en presteerden goed. Dit was in tegenspraak met Hitlers ideeën en was een tastbare vlieg in de zalf die zijn vreugde bederft.
Het nazi-dogma werd door elkaar geschud door het onbetwistbare succes van een zwarte atleet uit de Verenigde Staten - een specialist in rennen en springen Jesse Owens. Het Amerikaanse team won 56 medailles, waarvan 14 door Afro-Amerikanen. Jess pakte drie gouden medailles van de Olympische Spelen in Berlijn en werd de echte held.
Hitler weigerde Owens en elke andere atleet met een donkere huidskleur te feliciteren. De successen van deze atleet werden in de Duitse pers verzwegen, alleen de Ariërs werden daar geprezen. Het succes van de Duitse Olympiërs valt niet te ontkennen - ze waren geweldig!
