De Olympische beweging verbetert voortdurend, maar helaas zijn er naast de positieve ook negatieve trends in de ontwikkeling ervan. Het IOC besteedt echter veel aandacht aan de problemen van de Spelen en probeert deze zo goed mogelijk op te lossen.
Er zijn veel positieve trends onder de belangrijkste trends in de moderne Olympische beweging. Dit betreft met name de organisatie van de Olympische Jeugdspelen. De eerste zomerspelen werden pas in 2010 gehouden en de winterspelen - in 2012. De voorlopers van de Olympische Jeugdspelen waren wereldcompetities waaraan junior atleten deelnamen, waarvan de leeftijd varieerde van 14 tot 18 jaar oud. Het doel van het organiseren van dergelijke evenementen was de wens om jonge mensen te betrekken bij de officiële Olympische beweging, om junioren te helpen hun talenten te realiseren, en ook om sterke atleten te vinden die het waard zijn om hun land te vertegenwoordigen op de volgende Spelen.
Een andere positieve trend was de geleidelijke betrokkenheid van vrouwen bij de Olympische beweging en de correctie van genderasymmetrieën. Tot 1981 was geen enkele vrouw lid van het IOC, aangezien de beslissing over de samenstelling van het Comité werd genomen door de leden ervan, d.w.z. Heren. Zelfs in 1999 waren er van de 113 mensen in het IOC slechts 13 vrouwen, en vrouwensporten op de Olympische Spelen werden erkend na 2000, toen atleten op de Olympische Spelen in Sydney probeerden te bewijzen dat ze waardig konden wedijveren. De houding ten opzichte van vrouwensport blijft nu dubbelzinnig, maar er zijn positieve trends op dit gebied naar voren gekomen.
Helaas is er ook een zekere mate van negativiteit. Ondanks het feit dat volgens de verklaringen van de IOC-leden het belangrijkste doel van de moderne Olympische beweging is om het wederzijds begrip tussen burgers van verschillende landen te verbeteren, wordt de tegenovergestelde trend waargenomen. In 1964, tijdens een voetbalwedstrijd als onderdeel van de Olympische Spelen, begonnen fans, ontevreden over het optreden van de scheidsrechters, een gevecht, waarbij meer dan 300 mensen stierven en meer dan 600 ernstig gewond raakten. De Olympische ideologie, die gebaseerd is op liefde, wederzijds begrip en gerechtigheid, werkt niet altijd en helaas zorgen de resultaten van de Spelen vaak voor ernstige schandalen. Een voorbeeld zijn de Olympische Spelen in Salt Lake City.
En tenslotte was een andere onaangename tendens de buitensporige politisering van de beweging. Individuele atleten, of zelfs hele landen, organiseren boycots of, erger nog, tonen volledige minachting en overtreden demonstratief de regels van het evenement. Zelfs de Olympische Spelen van 2014 in Sochi zijn controversieel, en Amerikaanse congresleden stellen zelfs een gezamenlijke VS-Europese boycot voor. Helaas begrijpen maar weinig politici hoe destructief dergelijke acties zijn voor de Olympische beweging als geheel.
